Znów będzie tak samo. Pójdę do pracy, przeżyję tych kilka godzin, pocieszany jedynie wizją przerwy na papierosa, szef znów wciśnie mi jakiś kit, dlaczego zalega mi z wypłatą.(Nie mam za co nakarmić Churcha. Dlaczego on został ze mną? Przecież to był twój kot.) Potem zostanę na nadgodzinach, bo precież jako jedyny nie mam do kogo wracać. To nic, że w tej dziurze i tak nikt nie rejestruje się po dwudziestej drugiej. Może wyjdę przed dwunastą, nawalę się jak świnia i dam się komuś przelecieć. Przy dobrych wiatrach, rano będę pamiętał jego imię. Kiedyś wpadałeś w szał na samą myśl o tym, że ktoś miałby mnie dotknąć, czy choćby spojrzeć w moją stronę. Masz już kogoś nowego, kogo tak pilnujesz? Wiesz, co jest najgorsze? Że tych twoich paranoi też mi brakuje. Tego, że mnie biłeś, kiedy byłeś zazdrosny, że w każdym widziałeś zagrożenie i późniejszych przeprosin, solennych obietnic, że to się zmieni. I to, że wciąż było tak samo, wcale mi nie przeszkadzało. Zapewniałeś mi absurdalne poczucie bezpieczeństwa, bo czułem, że ci zależy.
Jak zwykle, pisząc to, obiecuję sobie, że to już ostatni list, który do Ciebie piszę, a którego i tak nie wyślę. I wiem, że tak nie będzie. Jutro rano kolejny raz wstanę, napiszę Ci, jak wielkiego mam kaca, jak mnie wszystko boli, jak za Tobą tęsknię. Może zwyzywam Cię od szmat, będę krzyczeć tak głośno, jak mocno Cię nienawidzę. Ale to nie jest już ważne. Ty tego nie usłyszysz, ja to znam na pamięć.
Kocham
S.
Syd Holmes; Angol; słodkie 23
W Norwegii z własnej głupoty, znienawidzona praca na recepcji w miejscu, szumnie nazywanym hotelem, serce złamane na pół, kot Churchill, pokój w mieszkaniu studenckim, współdzielonym z wiecznie wymieniajacą się śliną parką i dziwną dziewczyną, o której nic nie wie. Pedałek, bez ambicji czy perspektyw. Żywy dowód na to, że nie tylko kobieta potrafi zjebać sobie całe życie w imię miłości.
[nie gryziemy, połykamy w całości.]
